Androniqi Zengo Antoniu shquhet për ngjyra të gjalla, të thella dhe shprehëse. Peneli i saj diti të lexonte më bukur se çdo penë poeti dhe të ligjëronte më hirshëm se çdo rrëfimtar. Sepse ajo ishte e bukur dhe e dashuruar me të bukurën dhe sepse vetëm përmes të bukurës, ngjyrës dhe timbrit të kolorit, ajo do të mund të dëshmonte se ishte jo vetëm gruaja e parë e artit të madh shqiptar të pikturës, por se ajo e përjetoi atë fuqishëm atë që hodhi në tablo, i besoi verbërisht sinqeritetit, me të cilin ajo ndërtoi magjinë e komunikimit artistik.
Më 26 maj 1913 në Dardhë të Korçës lindi Androniqi Zengo Antoniu. Shkollën e Arteve të Bukura e kreu në Athinë, ndërsa më vonë u specializua në Paris. Fillimisht u mor me pikturimin e ikonave më vonë me portrete e tabllo. Ishte piktorja e parë shqiptare.
Androniqi Zengo Antoniu ishte një piktor shqiptar. Ajo konsiderohet si piktorja e parë profesioniste nga Shqipëria, së bashku me motrën e saj, Sofia Zengo Papadhimitri, dhe me Vangjush Mijo është kredituar me prezantimin e impresionizmit në vend. Ajo u lind më 26 maj 1913 në Korçë, më pak se një vit pas Shpalljes së Pavarësisë së Shqipërisë, dhe ishte e bija e piktorit të ikonave, Vangjel Zengo. Ajo diplomoi me nderime në pikturë dhe skulpturë nga Shkolla e Arteve të Bukura në Athinë. Pas studimeve në Paris, ajo u kthye në Shqipëri për të mësuar në Institutin Pedagogjik “Nëna Mbretëreshë”. Ajo ishte piktorja kryesisht e portreteve dhe peizazheve impresioniste, si dhe e ikonave. Vëllai i saj, Sofia, ishte ndikuar fort nga realizmi. Ajo është kredituar si piktorja e parë profesioniste shqiptare.
E megjithatë ndoshta ajo nuk është nderuar dhe nuk ka rrëmbyer interesimin dhe vëmëndjen e merituar, siç ndodh në art kur artistët i dëbojnë dhe ata… nuk mund ta dijë askush se pse nuk “kthehen”, për të treguar jo vetëm rrugën krijuese, por edhe për të rrëfyer shpirtin, i cili më shumë se me fjalë, aq i beson penelit të flasë, të përjetësohet.
Gjithsesi, Androniqi Zengo Antoniu, ishte, është dhe do të mbetet një emër i rëndësishëm në pikturën shqiptarë në përgjithësi dhe një identitet ikonik i grave në art.